Vast in mijn job, vast in mijn hoofd en vast in mijn leven tot ik besliste dat het anders mocht.

Na 3 verschillende plekken in hetzelfde bedrijf, voelde ik het niet meer. Al lang eigenlijk niet meer. In mijn hoofd was het een strijd, want ergens deed ik het wel graag en ik was er ook goed in, dus zou ik het dan wel opgeven voor iets waarvan ik niet zeker weet of het zal lukken en of ik het wel kon?​

Ik ben analytisch heel sterk en dat had mijn werkgever al snel begrepen. In mijn jobs werd ik in dat hokje gestopt. Dat ik goed was met cijfers, bleek uit de goede resultaten die ik haalde. Ik kreeg schouderklopjes en toch zocht ik naar mogelijkheden om eraan te ontsnappen. Ik wou veel liever met mensen werken. En mijn analytische talent inzetten in relaties met mensen. Maar steeds weer kreeg ik data en cijfers op mijn bord. 

Het begon meer en meer te wringen dat ik niet de talenten aan het inzetten was waar ik wél energie van krijg. Het trok tegen. Ik had minder en minder goesting om naar mijn werk te gaan. Als ik thuis kwam was ik altijd ongelooflijk moe en had geen energie meer over om leuke dingen te doen met mijn man en 2 jongens. Ik ben een echte doener, maar toen zat ik vast. Vast in mijn job, vast in mijn hoofd en vast in mijn leven.​

En daar was plots corona. De zaligste tijd sinds lang. Geen werk, geen cijfers, maar rust en tijd om met mijn gezin te spenderen. Tijd voor mezelf. En ik genoot en laadde op. Toen de kans er was om stilaan de draad weer op te pikken, vond ik wel redenen en mogelijkheden om het terug aan de slag gaan even uit te stellen tot dat niet meer kon en ik totaaaaaal geen goesting meer had om weer te gaan werken. Ik sleepte me naar mijn taken. 

Daar stond ik dan, in Brussel op een werk gerelateerd project waar ik totaal niet wou zijn, mijn hart te luchten bij een collega. Die had natuurlijk al lang gezien dat er iets niet goed zat. What you see is what you get bij mij, ik ben eerlijk in mijn communicatie en kan moeilijk iets wegsteken.​

“Wat is het ergste dat kan gebeuren?” vroeg ze me nadat ze doorhad dat ik eigenlijk iets anders wou gaan doen.
“Dat ik geen inkomen meer heb,” antwoordde ik.
“En wat dan? wat zou je dan doen?”
De vraag die ik mezelf nog nooit stelde, maar alles veranderde deed me voorbij mijn twijfels kijken.
“Werk zoeken,” hoorde ik mezelf spontaan zeggen en terwijl ik die woorden uitsprak, zag ik het plots.
Ineens zag ik hoe simpel het eigenlijk was. 

Alleen, moest ik het nog doen. Doen en in actie komen, mijn ontslag indienen en mijn droom waarmaken. Weken liep ik te stressen voor het teamsgesprek dat ik met mijn leidinggevende zou hebben. In mijn hoofd had ik daar in Brussel beslist om mijn ontslag te geven, maar de stap zetten bracht behoorlijk wat angstzweet met zich mee. Het gevoel dat ik had ten opzichte van mijn collega’s was alles behalve fijn. 

Een teamsgesprek met mijn leidinggevende en 1000 kg die van mijn schouders afviel later ben ik onmiddellijk aan mijn what’s next plan begonnen. Het werk was een afgesloten hoofdstuk. Ik deed mijn termijn nog uit, maar had plots energie voor 20 en alles begon te stromen en dat doet het nu nog steeds.​

Maanden twijfelen, stressen en vastzitten, terwijl het enige wat ik had te doen, was: het gewoon DOEN! 

Als je het anders wil, dan is het jouw taak het zelf in handen nemen. Het is niet omdat je ergens goed in bent, dat je het ook graag doet en de rest van je leven wil doen. Ook al lijkt je levenspad uitgestippeld om net dat te blijven doen waar je goed in bent. Als je het leven wil ontsnappen zoals het lijkt uitgestippeld te zijn, dan moet je daar iets voor DOEN. 

Gelukkig hoef jij dat niet alleen te doen.