Al heel vroeg trappen we in de val van verwachtingen.

 

Op jonge leeftijd wordt van ons verwacht dat we:

​

• flink zijn

• er netjes uitzien

• beleefd zijn

• stil zijn

• mooi recht zitten

• zeker niet te wild of zot doen​

​

​

 

 

We vervullen in ons leven verschillende rollen.

Denk maar aan de rol van dochter, zus, vriendin, student, partner, moeder, schoondochter, werknemer, huisvrouw, etc.

​

Bij elke rol horen sociale normen die we aangeleerd krijgen tijdens onze opvoeding. We leren hoe we ons best zo goed mogelijk plooien om te passen binnen het 'juiste' of beter 'perfecte' plaatje.

 

 

​

Wilde harten worden getemd.

​

Sociaal wenselijk gedrag wordt beloond, afwijken van de norm, afgestraft.

​

 

​

Wie was jij voor de wereld je vertelde wie je moest zijn?

​

​

​

Deze rollen worden, geleidelijk aan als verschillende lagen over ons gegooid.

​

Onder al die lagen zit je 'echte ik'.

 

Je wilde, ongetemde zelf. En die heeft ook wel wat te zeggen.

​

Hoe meer laagjes je eroverheen gooit, hoe meer je jouw ontembare zelf het zwijgen oplegt, hoe harder ze zal roepen om gehoord te worden.

 

Het creëert een spanning tussen wie je bent, wie je wil zijn en welke verwachtingen je jezelf oplegt.

​

Deze spanning kan zich uiteindelijk uiten in een mentale breakdown in de vorm van bijvoorbeeld burn-out, bore-out, depressie etc.

​

​